ΠΩΣ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ;

ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ΠΛΕΟΝ ΌΤΙ ΠΟΛΛΕΣ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΣΥΝΔΡΟΜΑ ΤΕΤΟΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΥΞΑΝΟΝΤΑΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΕΠΙΡΡΟΗ. 

Ιδιαίτερα αν αυτή αυξάνεται, είναι καταθλιπτικού χαρακτήρα, π.χ. όταν εμφανίζονται μετά από έντονο στρες, απώλεια αγαπημένου προσώπου, μετοίκηση, καταστάσεις φτώχειας,  είναι δυνατόν να οδηγούν το άτομο, που έχει τέτοιο χαρακτήρα και παράλληλα μια έφεση στην ψυχανάλυση, σε ένα έντονο περιβάλλον και καταθλιπτικό περίγυρο, το οποίο «δηλητηριάζει» την ψυχή του. Σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει ο ασθενής να καταφεύγει γρήγορα σε ψυχιατρική εκτίμηση και ασφαλώς σε ενδεδειγμένη θεραπεία, τόσο φαρμακευτικού όσο και ψυχιατρικού τύπου, προκειμένου να υποφέρει αυτές τις καταστάσεις. Η συμβολή κάποιου ειδικού σε αυτό το σημείο είναι περισσότερο απαραίτητη, ιδιαίτερα όταν βρίσκεται σε κατάσταση εγρήγορσης. Ο ασθενής που πάσχει, έχει αδυναμία των πραγμάτων στην «ορθή τους γωνία».

OIKONOMIKH ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ «ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ» ΚATAΘΛΙΨΗ

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ, ΠΟΥ ΜΑΣΤΙΖΕΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ, ΈΦΕΡΕ ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ, Η ΟΠΟΙΑ ΚΑΠΟΤΕ ΉΤΑΝ ΤΟΥ «ΣΥΡΜΟΥ».   

Πρόκειται για την «αναγκαστική» κατάθλιψη. Με τον όρο αυτό Αυστριακοί ψυχίατροι, πριν από εκατό περίπου χρόνια, χαρακτήριζαν  την εμφάνιση μιας έντονης κατάθλιψης, ιδιαίτερα σε άτομα με ιδεοληψίες ή ψυχαναγκασμούς ή με έντονη ψυχαναγκαστική ιδιότητα. Ο συγκερασμός των δυο καταστάσεων έφερε στην επιφάνεια μια μορφή μελαγχολίας που χαρακτηριζόταν από τα  επιμέρους σημεία των δυο παραμέτρων. Σε αυτές τις περιπτώσεις είχε γίνει δικαίως παραδεκτό ότι η στιγμιαία χρονικά εμφάνιση της κρίσης «προλάβαινε» αυτά τα άτομα ψυχικά απροετοίμαστα, έτσι ώστε να επιδεινώνει και το προσωρινό τους πρόβλημα, δηλαδή των ιδεοψυχαναγκασμών και τις ιδεοληψίες, όπως και να αναπτύσσεται στο χαρακτήρα τους και μια καταθλιπτική συνδρομή. Είναι μια κλινική εικόνα που σε όλες τις καταστάσεις η κρίση προσβάλλει έντονα ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Το ιατρικό «μυστικό» σε αυτές τις καταστάσεις είναι η έγκυρη εντόπιση της και η άμεση θεραπεία της. Σε αυτούς τους ασθενείς δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αγνοείται κανένας παθογνωμονικός έλεγχος, γιατί κατά κανόνα αυτά τα άτομα εμφανίζουν και οργανικές παθήσεις.

O ΚΕΡΤ ΣΝΑΪNTΕΡ ΚΑΙ Η «ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ» ΨΥΧΟΠΑΘΕΙΑ

Ο ΚΕΡΤ ΣΝΑΪΝΤΕΡ ΕΙΝΑΙ ΈΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΝΕΥΡΟΨΥΧΙΑΤΡΟΣ ΠΟΥ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ  ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΈΒΑΛΕ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΤΟΥΣ ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ, ΣΕ ΌΤΙ ΑΦΟΡΑ ΤΟΝ ΌΡΟ «ΨΥΧΟΠΑΘΕΙΑ».

Έτσι λοιπόν, έβαλε περίπου δέκα κατηγορίες διαφόρων μορφών ψυχοπαθειών από τις οποίες η πλέον χαρακτηριστική και η πιο συστηματική είναι η λεγόμενη «ανασφαλής», «αναγκαστική» ψυχοθεραπεία. Οι ψυχοπαθείς που «επωμίζονται» αυτό το ρόλο χαρακτηρίζονται σαν παθολογικές προσωπικότητες, οι οποίες εμφανίζουν μια πολύ μεγάλη εσωτερική ανησυχία και ανεπάρκεια, την οποία προσπαθούν να την «καλύψουν» με ψυχαναγκαστική τάση για έντονη τάξη και ακρίβεια. Σε αυτή την περίπτωση, η μια παθολογική μορφή της όλης προσωπικότητας, που κυρίως χαρακτηρίζεται από διάφορες ιδεοληψίες και ψυχαναγκασμούς, η ανασφαλής ψυχαναγκαστική προσωπικότητα, αποτελούσε ένα μέρος μια κατάταξης και δεν επεκτεινόταν ποτέ σε μεγαλύτερη ανάλυση, ότι αφορά τις ψυχιατρικές προεκτάσεις. Βέβαια, ο ανασφαλής, ψυχαναγκαστικός ψυχοπαθής κατά το Σνάϊντερ έχει μια τάση προς κατάθλιψη λόγω της συνεχούς σύγκρουσης του περιβάλλοντος με τα ανεξήγητα γεγονότα σε σχέση με την ιδεοληψία του.

Ο KATAΘΛΙΠΤΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΣ ΕΝΟΧΛΗΣΕΙΣ

ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ, ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΝΙΩΘΕΙ ΈΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ, ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΚΥΡΙΩΣ  ΣΤΙΣ ΕΠΙΡΡΟΕΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΠΟΥ ΈΧΕΙ ΤΗ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΣΤΙΓΜΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΑΥΤΟ. 

Κυρίως ένα τέτοιο «μίγμα» συμβαίνει σε «ασθενείς» χαρακτήρες, οι οποίοι έχουν μια έντονη τάση σε ιδεοψυχαναγκασμούς και ιδεοληψίες. Ακόμα και σε ελαφριές μορφές είναι δυνατόν αυτοί οι ιδεοψυχαναγκασμοί και οι ιδεοληψίες με την επήρεια των «καταθλιπτικών» επιρροών να αυξάνονται και να οδηγούμαστε σε ένα γνήσιο ψυχαναγκαστικό σύνδρομο, το οποίο είναι «παντρεμένο» με την κατάθλιψη και έτσι τα δυο μαζί να δημιουργούν την κλινική εικόνα. Στις μέρες μας που υπάρχει μια έντονη κρίση, είναι δυνατόν αυτό να αυξάνεται τακτικά και να δημιουργήσει κοινωνικά  προβλήματα για την ανάπτυξη και για τη ζωή.

Ο ΙΔΕΟΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΤΑΚΤΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΝΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΙΔΕΟΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΜΟΥ Ή ΙΔΕΟΛΗΨΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ.

Τα δυο αυτά στοιχεία επηρεάζονται μεταξύ τους πάρα πολύ τακτικά και εμφανίζουν συστηματικά έναν καινούργιο τόπο, ο οποίος έχει τα δικά του χαρακτηριστικά και συμπτώματα, τα οποία μπορούν να προσδιορίσουν όλη την κλινική εικόνα. Ο συνδυασμός αυτός των δυο καταστάσεων, του ιδεοψυχαναγκασμού και της κατάθλιψης, είναι μια άλλη διαδικασία ανάλογης της μελαγχολίας, που έχει τόσο μηχανικά, όσο και περιβαλλοντολογικά αίτια. Δηλαδή, από τη μια μεριά παίζει όντως μεγάλο ρόλο η  προσωπικότητα και η προδιάθεση του ατόμου. Υπάρχει, όμως, και ταυτόχρονα η επιρροή των εξωτερικών και περιβαλλοντολογικών παραγόντων που σε αυτή την περίπτωση έχει επίσης μια αρκετή εμφανή συνεισφορά. Πάντως, όταν κυριαρχούν η κατάθλιψη και ο ψυχαναγκασμός, τότε περιμένουμε περισσότερο όσο τίποτε άλλο στην ψυχιατρική ένα οργανικό υπόβαθρο.

O ANAΣΦΑΛΗΣ, ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΟΣ ΨΥΧΟΠΑΘΗΣ ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΡΙΣΗ

ΌΠΩΣ ΑΝΑΦΕΡΑΜΕ ΚΑΙ ΣΕ ΆΛΛΕΣ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΥΣ, Η «ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ» ΨΥΧΟΠΑΘΕΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΟ ΟΡΙΣΜΟ,ΌΠΟΥ, ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΕΡΤ ΣΝΑΪΝΤΕΡ, ΜΙΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΟΜΑΔΑ ΈΧΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΙΔΙΟΡΡΥΘΜΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ. 

Συγκεκριμένα, τον τελευταίο καιρό σε νέες ψυχιατρικές καταστάσεις, κυρίως από τη μεριά της Αμερικής, ο όρος «ψυχαναγκαστικός ψυχοπαθής» δε χρησιμοποιείται και αντί αυτού υπάρχει ο όρος της αναγκαστικής προσωπικής διαταραχής ή διαταραχής της προσωπικότητας. Βέβαια, οι ψυχίατροι αρέσκονται πάντα να παίζουν με τους όρους και να προσαρμόζουν την κατεύθυνση κατά ομάδες ή σχολές. Το «μήνυμα» όλων αυτών των κατηγοριών είναι ότι στην προκειμένη περίπτωση οι ψυχώσεις ή καταθλίψεις και η συγκεκριμένη εμφάνιση μιας δύσκολης κοινωνικής προέκτασης εμφανίστηκαν όλα αυτά μαζί. Το αποτέλεσμα είναι να γενικεύεται αυτή η «συνδρομή».

ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΕΣ «ΕΚΡΗΞΕΙΣ»

ΈΝΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΨΥΧΙΚΕΣ «ΕΚΡΗΞΕΙΣ». 

Πρόκειται, δηλαδή, για κλινικές εικόνες, όπου καταθλιπτικά κυρίως άτομα δεν μπορούν να καθίσουν στη θέση τους και κατά διαλλείματα  μπαίνουν σε έντονες κινητικές φάσεις. Είναι μια κατάσταση που την χαρακτηρίζουμε σαν μια ψυχωτική ανησυχία και έχει τη βάση της, κατά κύριο λόγο, σε εγκεφαλικές δυσλειτουργίες που λαμβάνουν χώρα στην περίοδο της κατάθλιψης. Είναι χαρακτηριστική αυτή η κινητικότητα, ιδιαίτερα σε εκείνες τις μορφές κατάθλιψης που προσβάλλουν πρόσωπα με έντονο χαρακτήρα ιδεοψυχαναγκασμού και ιδεοληψίας. Αυτά τα πρόσωπα με τις ψυχαναγκαστικές προσωπικότητες χαρακτηρίζουν τέτοιους είδους παροξυσμικές εμφανίσεις και ψυχοκινητικού φαινομένου. Είναι η περίπτωση που κυριολεκτικά στο περιβάλλον τους δε βρίσκουν μια «γωνία» για να χωρέσουν. Έντονα καταθλιπτικά σύνδρομα σε κινητικούς ασθενείς συμβαδίζουν σχεδόν πάντοτε με ιδεοψυχαναγκαστικούς επηρεασμούς και ιδεοληψίες. Είναι μια κλινική εικόνα που όταν εμφανίζεται πρέπει κανείς να την «ψάξει» έντονα μέχρι το τελευταίο σημείο και από παθολογικής πλευράς να δει αν υπάρχουν αποκλίσεις.

ΙΔΕΟΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΜΟΣ, ΧΡΟΝΙΚΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

ΣΤΗΝ «ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ» ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ, ΌΠΩΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ «ΜΙΓΜΑ» ΙΔΕΟΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑΣ, ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΤΑΚΤΙΚΑ ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΣΥΓΚΕΡΑΣΜΟΣ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ.    

Σε αυτές τις περιπτώσεις, πάρα πολύ μεγάλη σημασία έχει η χρονική στιγμή κατά την οποία συμβαίνει αυτό το γεγονός. Σε αυτή την κατάσταση, ο χρόνος έχει και αυτός το «ειδικό βάρος» στην εμφάνιση της κλινικής εικόνας της «αναγκαστικής» κατάθλιψης. Συνήθως αυτό που παρουσιάζεται και βλέπουμε σε αυτές τις περιπτώσεις είναι οι προσωπικότητες που έχουν έναν ασθενή χαρακτήρα, υπέρμετρη τάση στην ευσυνειδησία και την τάξη. Σε φυσιολογικές καταστάσεις μπορούν αυτές οι παθολογικές, ψυχιατρικές εικόνες να είναι «φυσικές». Το αντίθετο, όταν υπάρχει μεγάλη ψυχική επιβάρυνση ή ακόμη και σε ελαφριά ένταση μπορούν να εμφανιστούν σαν πρόβλημα κατάθλιψης, αλλά με προβολή του ιδεοψυχαναγκαστικού χαρακτήρα του πάσχοντος. Παρόμοιες καταστάσεις κρύβουν από πίσω τους μια «οργανικότητα»  που πρέπει να τη λάβει υπόψη ο θεράπων ιατρός.

H ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ «ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗΣ» ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ

ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΙΠΟΥ ΑΠΟ ΑΥΣΤΡΙΑΚΟΥΣ ΨΥΧΙΑΤΡΟΥΣ ΕΙΣΗΛΘΕ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ Ο ΌΡΟΣ ΑΥΤΟΣ ΤΗΣ «ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗΣ» ΨΥΧΩΣΗΣ. 

Στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται για την ταυτόχρονη συνύπαρξη τόσο ιδεοψυχαναγκασμού  όσο και κατάθλιψης. Αυτά εδώ τα καίρια συμπτώματα υπάρχουν στην κλινική εικόνα, έτσι ώστε εκ των δυο να «δημιουργηθεί» ο όρος «αναγκαστική» κατάθλιψη. Δηλαδή, συμβολίζει από τη μια μεριά την κλινική εικόνα που είναι η κατάθλιψη και παράλληλα δίνει και στοιχεία για την προσωπικότητα του ασθενούς που είναι ιδεοψυχαναγκαστικού χαρακτήρα. Παρόλα αυτά, επειδή είναι κάτι που και παλιά και τακτικά συναντάμε, συνηθίζεται ο όρος αυτός να χρησιμοποιείται για τέτοιες περιπτώσεις. Στην προκειμένη περίπτωση εμφανίζονται εναλλάξ πότε τα συμπτώματα της κατάθλιψης πότε της ψυχαναγκαστικής προσωπικότητας με ιδιαίτερη ένταση. Βέβαια, έχουν και την ακολουθία και των άλλων συμπτωμάτων, αλλά κατά κύριο λόγο αυτά που κυριαρχούν είναι διαταραχές από τα δυο αυτά σημεία. Στη σύγχρονη ψυχιατρική  λαμβάνεται υπόψη αυτός ο διαχωρισμός και έχουν γίνει πάρα πολλές έρευνες προς αυτή την κατεύθυνση, που ναι μεν αλλάζουν τώρα ανάλογα με την ψυχιατρική σχολή, αλλά στην ουσία παραμένει η ίδια κλινική εικόνα.

Η ΈΝΝΟΙΑ ΤΗΣ «ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗΣ» ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ

Η ΈΝΝΟΙΑ ΤΗΣ «ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗΣ» ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ ΠΡΟΕΚΥΨΕ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΓΓΡΟ ΝΕΥΡΟΛΟΓΟ ΜΟΥΛΑ ΝΤΟΝΘ.

Ήταν ένας όρος που τότε έβαζε τον πρώτο «λίθο» για μια επιστημονική ανάλυση των ψυχαναγκασμών, τόσο σαν ψυχιατρικά συμπτώματα, όσο και σαν «στοιχεία»  κάποιας προσωπικότητας. Ο νευρολόγος αυτός επιχειρούσε με αυτό να  «βάλει» σε μια ορολογία ψυχικές καταστάσεις που εμφανίζονταν με την έννοια του ψυχαναγκασμού ή των ιδεοληψιών. Επίσης, προσπαθούσε με την έννοια του αναγκασμού να δώσει μια λύση, σε ότι αφορούσε την ερμηνεία του όρου, την έννοια του ψυχαναγκασμού και ιδιαίτερα αυτών που συνδυάζονται με  υπερκινητικότητα και εναλλασσόμενη αναστολή. Σε αυτούς τους όρους μέσα συμπεριλάμβανε διάφορες καταστάσεις, όπως ηχολαλία, κοπρολαλία, παραφιλίες κ.α.. Δεν έγινε ευρέως αποδεκτός, αλλά οπωσδήποτε χρησίμευε σαν αφετηρία, προκειμένου να εξηγούνται αυτά που αφορούσαν την παράμετρο του ψυχαναγκασμού.

H ENAΛΛΑΓΗ ΚΙΝΗΤΙΚΩΝ ΠΑΡΟΞΥΣΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΣΤΟΛΗ

TAKTIKA ΣΕ ΆΤΟΜΑ ΠΟΥ ΠΑΣΧΟΥΝ ΑΠΟ ΈΝΤΟΝΗ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΈΧΟΥΝ ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΟ Ή ΙΔΕΟΛΗΠΤΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ Η ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΩΝ ΕΞΑΡΣΕΩΝ ΜΕ ΤΙΣ ΤΑΚΤΙΚΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ, «ΑΝΑΣΤΟΛΗ», ΤΗΣ ΈΞΑΡΣΗΣ. 

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις έχουμε την «επήρεια» της προσωπικότητας πάνω στην κλινική εικόνα και αντίστροφα. Δηλαδή, πρόκειται για ένα «μίγμα» που εμφανίστηκε σε άτομα ακριβώς που είναι ψυχασθενικά και ταυτόχρονα έχουν ένα χαρακτήρα με έφεση προς την ιδεοληψία και τον ιδεοψυχαναγκασμό. Ο συνδυασμός είναι πάρα πολύ τακτικός και εμφανίζεται ιδιαίτερα σε περιπτώσεις που τα άτομα αυτά βρίσκονται κάτω από φυσικό καθεστώς πίεσης. Σε αυτές τις περιπτώσεις, επειδή έχουμε τακτική μείωση της κριτικής ικανότητας των ατόμων αυτών, πρέπει τόσο η διαγνωστική αλλά και η θεραπευτική διαδικασία να γίνεται πάρα πολύ γρήγορα. Τον τελευταίο καιρό, ιδιαίτερα μετά τις μέρες  κρίσης που περνάμε σε παγκόσμια βάση, ο σχηματισμός των ψυχιατρικών αυτών φαινομένων είναι απόρροια των κοινωνικών, νοσολογικών καταστάσεων.