ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΘΕΩΡΙΑ ΔΑΡΒΙΝΟΥ

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΕΙΔΩΝ ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΚΡΩΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ.
Η όλη ανάπτυξη της όμως έρχεται σε σύγκρουση με την κλινική μορφή εμφάνισης σε ότι αφορά την εξέλιξη της κατάθλιψης.
Παρατηρούμε τακτικά ότι μια κληρονομική προδιάθεση για κατάθλιψη οδηγεί τους ανθρώπους, μεταξύ των άλλων, να χάνουν οποιαδήποτε διάθεση για φαγητό, κοινωνική επαφή, σεξ και κατά κύριο λόγο για αναπαραγωγή, ενώ σκέπτονται τακτικά αυτοκτονικά και να δώσουν ένα τέλος στην ζωή τους.
Δηλαδή μια συμπεριφορά απόλυτα «αντιεξελικτική». Ακριβώς λοιπόν μελετώντας με την Δαρβίνειο σκέψη αυτή την ιστορία, φτάνουμε να διερωτώμαστε γιατί να συμβαίνει. Είναι λάθος η θεωρία του Δαρβίνου ή πρόκειται για μια άλλη εξέλιξη η οποία πρέπει να δημιουργηθεί προκειμένου να αντιμετωπιστεί μια κατάσταση που θα επιβάλλει την συνέχιση της ζωής, Όπως λοιπόν ακριβώς έχουμε τις περιπτώσεις που παρουσιάζεται πυρετός προκειμένου να αντιμετωπιστεί μια λοίμωξη ίσως έτσι ακριβώς εμφανίζεται και η κατάθλιψη για να προετοιμάσει τον άνθρωπο και να τον ισχυροποιήσει κατά το «νιτσεϊκό» ότι δεν σκοτώνει δυναμώνει μετά από ένα τραυματικό βίωμα. Το οποίο βέβαια είναι σκληρό αλλά αντιμετωπίσιμο.