Ο ΑΒΑΣΤΑΧΤΟΣ ΜΕΤΑΤΡΑΥΜΑΤΙΚΟΣ ΠΟΝΟΣ

ΣΤΙΣ 16.11.09 ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΤΟΥ ΑΝΝΟΒΕΡΟΥ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΘΗΚΑΝ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΟΣΜΟΣ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟ ΣΤΟΝ ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑ ΡΟΜΠΕΡΤ ΕΝΚΕ ΕΝΑ ΚΟΡΥΦΑΙΟ ΑΘΛΗΤΗ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΟΥ.Η αυτοκτονία του αθλητή είχε συγκλονίσει όλη την Γερμανία και πραγματικά αυτό φάνηκε και από την μεγάλη μάζωξη που είχανε οι φίλαθλοι στο γήπεδο για ένα πράγμα που για τους ίδιους και την ψυχοσύνθεση τους είναι δύσκολο να το καταλάβουν. Δηλαδή αυτό της αυτοκτονίας του μεγάλου αθλητή που θεωρητικά για τις δικές τους διεκδικήσεις τα «είχε όλα».
Βέβαια και από το πλήθος και από τους αναγνώστες ή τηλεθεατές των μέσων μαζικής ενημέρωσης δεν έχει γίνει κατανοητό και ίσως για αυτό πρέπει να ειπωθεί ακόμη μια φορά ότι ο μεγάλος μετατραυματικός πόνος αυξάνει την αυτοκτονικότητα και πολλές φορές οδηγεί στην μοιραία αυτοκτονία.
Ο Ένκε είχε χάσει την κόρη πριν 2-3 χρόνια και τον είχε πληγώσει όλη η κατάσταση μοιραία πάρα πολύ. Προφανώς ένας ευαίσθητος άνθρωπος ο οποίος προσπάθησε με την βοήθεια της συζύγου του να φέρουνε μια αποκατάσταση των αισθημάτων τους υιοθετώντας ένας νέο παιδί μαθαίνοντας και ο ίδιος ότι έχει προβλήματα υγείας δεν άντεξε στον πόνο και ζήτησε την «λύτρωση» στον θάνατο.
Όσο μοιραίο και αν ακούγεται αυτό πρόκειται για μια βασική ψυχοδυναμική διαδικασία που συμβαίνει περίπου στο 1% των ανθρώπων. Όλοι όταν περνάνε μια ιδιαίτερα μεγάλη κρίση ο εγκέφαλός τους έχει περιορισμένα όρια αντοχής.
Όταν αυτά τα όρια αντοχής «διαταράσσονται» και από ένα υπέρμετρο γεγονός πόνου τότε η αυτοκτονικότητα έρχεται πιο κοντά στον ασθενή. Το παράδειγμα του Ρόμπερτ Ενκε πρέπει γενικά να μας αφυπνίζει όταν υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις ή όταν εκδηλώνονται τέτοιες διαθέσεις.