ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΚΟΤΗΤΑ

ΌΤΑΝ ΑΚΟΥΜΕ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΙΧΕ ΜΙΑ «ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΗ» ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΤΟΤΕ ΞΕΚΙΝΑΜΕ ΟΛΟΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΟΤΙ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ.

Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι. Ακόμα και οι ασθενείς που έχουν έντονη κατάθλιψη και επιθυμούν τον θάνατο, αυτό δεν συμβαίνει, γιατί όπως αποδεικνύεται πριν ή μετά, η ασθένεια είναι που αλλάζει τον τρόπο σκέψης και σε κάποια στιγμή αυτοί οι άνθρωποι καταλαμβάνονται από έντονη θλίψη και οδηγούνται στην αυτοκτονία. Υπάρχουν πάρα πολλοί καταθλιπτικοί οι οποίοι παίζουν με την ιδέα της αυτοκτονίας , όμως υπάρχουν και πάρα πολλοί αυτοκτονικοί άνθρωποι οι οποίοι δεν εμφανίζονται καν σαν καταθλιπτικοί, και δεν πρέπει ποτέ αυτά τα δύο συμπτώματα να τα συγχέουμε. Μέχρι τώρα, διάφορες ψυχιατρικές εξετάσεις έχουν δείξει ότι όσοι ασθενείς είναι επηρεασμένοι από αυτοκτονικότητα, δεν έχουν εκατό τοις εκατό αυτόν τον σκοπό στη ζωή τους. Δεν έχει ακόμα διευκρινιστεί εάν είναι μία άλλη εγκεφαλική δυσλειτουργία, ή αν πρόκειται για μία πολυπαραγοντική εξέλιξη άλλων ψυχιατρικών φαινόμενων. Πρόκειται για ανθρώπους που έχουν αποφασίσει ότι συνεχίζεται η ζωή με αυτόν τον τρόπο και δεν υπάρχει αλλαγή προοπτικής. Με αυτή την εικόνα έρευνες που έγιναν σε νεαρά άτομα και φοιτητές έδειξαν ότι το ποσοστό αυτού του είδους των ασθενών ποικίλει από 40% έως 90% σε ανθρώπους με κατάθλιψη. Πρόκειται δηλαδή για μία γιγαντιαία διαφορά που πρέπει να ερευνηθεί καλύτερα.